Portret van dieren

Doomke en dieren, dat heeft nooit goed gewerkt. Niet dat ik er iets tegen heb. Integendeel zelfs. Toen ik zo’n jaar of 8 was heb ik na veel aandringen bij mijn ouders een mooi aquarium gekregen waar ik uren naar kon kijken (ook naar mijn papa die het aquarium mocht uitkuisen).

Later kreeg ik van een gekke tante met pasen ooit eens een echt kuikens. Mijn broer kreeg er ook een, waardoor we plots met twee kuikens in huis zaten. Een geïmproviseerd hok, bestaande uit een kartonnen doos, werd al snel te klein, waardoor Gasten en Leo – want zo hadden we ze gedoopt – bij de kippen van nabije familie belandden, waarna ze uiteindelijk volgens mij op een dag in de kookpot geeindigd zijn.

Hetzelfde geldt voor het konijn dat ik later van diezelfde gekke tante gekregen heb. ‘k Heb er toch een paar maanden plezier van gehad, totdat ik na een of ander kamp bij mijn thuiskomst moest vaststellen dat het diertje er gewoon niet meer was.

‘k Heb het dan maar opgegeven, want een kat of een hond kwamen er zeker nooit in. En daardoor komt het dus dat ik het niet helemaal begrepen heb op dieren.

Moet uitgerekend ik dan een reportage maken van een dierenartsenpraktijk, waarbij niet enkel de praktijk in beeld gebracht moest worden, maar ook een heel aantal dieren van de dierenarts. En ‘t moest een beetje mooi zijn, want de foto’s zouden minstens 30 30 groot in de praktijk moeten hangen.

Omdat dieren nog moeilijker te fotograferen zijn dan kinderen, moet ik u niet vertellen dat ik een beetje zenuwachtig aan de opdracht begonnen ben. Maar het resultaat, daar ben ik best tevreden over. Hieronder een paar voorbeeldjes.

Dit portret van een kleine pony is gemaakt in vol zonlicht, dus zonder gebruik te maken van flitslicht en is omgezet naar sepia.

Het varkentje werd eveneens in de volle zon gefotografeerd. ‘t Heeft een geweldige karakterkop, wat het voor mij zowiezo geschikt maakt voor een portret. Moest het alleen wat meer stil gezeten hebben ….

Binnen in huis moest ik dan van haar poezen wat portretten maken. 1 flitslichtje (Nikon SB900) door een paraplu naast de immer gewillige poes, in combinatie met een 200mm lens maakten dit portret. Ze ligt op een sofa, maar door de kleine scherptediepte vervaagt de achtergrond helemaal.

Tot slot moest ik nog de honden portretteren, wat absoluut niet gemakkelijk was. Ik heb hier weerom door een paraplu belicht. De achtegrond is een binnendeur. Door het feit dat de hond constant zijn hoofd bewoog was scherpstellen op de ogen verdomd lastig, maar uiteindelijk zijn er toch een par portretten uit gekomen die bruikbaar waren.

Portretten van dieren, ‘t is eens iets anders.